Werkdruk

'Weet u wat het is?', zegt Kees van Ast in zijn telefoon. 'Op DLO hebben de mensen nog een ouderwets plichtgevoel. Als het af moet, dan moet het af. Daarom zijn ze overwerkt.'

De bestuurder pauzeert even en brengt het rietje van zijn cocktail naar zijn mond. Dat valt nog vies tegen, cocktails drinken in een hangmat. Voor je het weet maak je een rare beweging en vielen de citroenschijfjes op de grond.

'Dat ben ik met u eens', zegt Van Ast. 'Het is natuurlijk een ongezonde situatie. Op de lange termijn doet zoiets je organisatie de das om, wat u zegt. Precies.' Het is hoog tijd om zijn teennagels te knippen, ziet de bestuurder ineens.

'Maar we houden de vinger aan pols, hoor. Wat dacht u dan? Dat we die toestand maar op zijn beloop lieten? Welnee. We werken er keihard aan. Dag en nacht zijn we ermee bezig. De hoogste prioriteit, helemaal mee eens. Een tussenrapportje voor uw afdeling? Doen we. Ja, daar kunt u op rekenen. Spreekt vanzelf. Ik begin er meteen aan. Tot de volgende keer.'

Zuchtend schakelt Van Ast zijn mobieltje uit. Nou dat weer. Den Haag, altijd gezeur. Nou moet hij weer zijn slippers zoeken, de gang op lopen en iemand opzadelen met de opdracht om een rapport te schrijven. Of zou hij dat morgen doen? Dat is misschien beter. Straks begint er tennis op tv. En hij moet per slot van rekening het goede voorbeeld geven.

06.02.2003