Fraai portret

'Mijn baan stinkt', denkt Kees van Ast hardop als hij de Derde Verdieping op loopt.

Het was niet te ontkennen. Hij gaf leiding aan een zinkend schip. Elke keer als hij dacht dat het dieptepunt was bereikt, bleek dat het toch weer een beetje slechter kon. Het was dat het goed betaalde. Zonder het salaris dat hij uit Wageningen weghaalde had hij nooit die tuinarchitect kunnen betalen. Wat die man met de voortuin deed was magnifiek. Die man was een kunstenaar. Het werd prachtig.

Van Ast opent de deur van zijn kantoor, waar twee mannen schattend de omgeving opnemen.

'Het wordt prachtig', zegt Peter Booman. 'Dat bureau gaat eruit en ik wil iets op de vloer dat minder pijn doet aan mijn ogen. De muren worden bosbruin en dan zet ik in die hoek een archiefkast voor mijn jaarontslagen.'

'Jaarverslagen', corrigeert Dijkhuizen.

'Die ook', zegt Booman. 'En die foto van De Wereld vind ik niet mooi.'

'Je zou natuurlijk Pagina Negen van het Weekblad voor Wageningen UR / 7e jaargang / 17 februari 2005 kunnen inlijsten’, zegt Dijkhuizen. 'Daar hebben die dekselse rakkers van ons onafhankelijke weekblad een fraai portret van jou geschilderd.'

'Ahum', zegt Van Ast.

'Hallo Kees', zegt Dijkhuizen.

'Maar da's toevallig', zegt Booman. 'Ik moest net aan je denken.'

17.02.2005