Het is een gave

'Je was geweldig, Bert.'

'Kom kom, Aalt', zegt de rector van Wageningen Universiteit bescheiden. 'Je overdrijft.'

'Nee, nee', ontkent Aalt Dijkhuizen ferm. 'Zoals jij die Gezamenlijke Vergadering inpakt, ik vind het knap. Eerst slaan de dames en heren vergadertijgers met de vuistjes op tafel, en eisen ze dat er een leerstoel Gezondheid en Maatschappij komt. Want dat heeft die nieuwe gelijknamige studierichting diepgang of zoiets. Maar dan kom jij. Je kijkt ze even allemaal doordringend aan met die adelaarsblik van je, en ze slikken het alweer in. Weg eis.'

'Ach', zegt Speelman. 'Ging het zo makkelijk?'

'Als poesjes lagen ze te spinnen in hun vergaderbankjes, Bert. Zelfs Johan Feenstra.'

'Johan Feenstra', herhaalt Speelman. 'De rooie mopperkont. Toen ik vertelde waarom we niet eerst het geld op tafel leggen dat we voor die nieuwe richting nodig hebben, was ik even bang dat hij door zou vragen.'

'Ik merkte het aan je, Bert. Eventjes.'

'Was ik overtuigend?'

'Je was heel duidelijk. Toen je uitlegde hoe de kaboutertjes in het hoofdgebouw alle centjes in hun kruiwagentjes hadden geschept en stiekem waren weggelopen, en hoe de Geldput van Wageningen UR in het Grote Toverbos was opgedroogd, toen dacht ik nog bij mezelf: daar kunnen ze geen speld tussenkrijgen.'

'Er komt natuurlijk wel een beetje talent bij kijken', zegt Speelman, terwijl hij verlegen naar de punten van zijn schoenen staart.

08.05.2003